ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

_{Ορέστης-Άγγελος Κράλης - φοιτητής Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο}

Τις τελευταίες ημέρες επικράτησε στην δημόσια συζήτηση η έκφραση «αποκαθίσταται μία ιστορική ανορθογραφία». Μία φράση που ακούστηκε από τα χείλη , φοιτητών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, μελών της ΟΝΝΕΔ, υπουργών και φυσικά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό από βήματος της βουλής. Τώρα η «ιστορική ανορθογραφία» που ακούμε συνεχώς πως διορθώνεται αφορά τα ιδιωτικά ΑΕΙ, μόνο που οι ίδιες ακριβώς λέξεις, θαρρώ, ταιριάζουν καλύτερα στην περιγραφή του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο. 

Η Πέμπτη 15/02/2024 είναι μία ιστορική μέρα για τη χώρα μας, μία μέρα που άργησε βέβαια πολύ να έρθει! Η ισότητα όλων ανεξαιρέτως των μελών της κοινωνίας μας στο δικαίωμα του γάμου είναι πλέον γεγονός. Γιατί είναι όμως αυτό τόσο σημαντικό; Ούτως ή άλλως ο γάμος είναι ένας εξαιρετικά αναχρονιστικός θεσμός. 

Η σημασία του δικαιώματος στο γάμο είναι πολύ μεγαλύτερη από απλά την τελετή που ποιεί δύο συναινούντες ενήλικες, συγγενείς πρώτου βαθμού. Πλέον οι ομοφυλόφιλοι γίνονται ορατοί στα μάτια του νόμου και της πολιτείας. Δεν είναι απλά «φαντάσματα της ντουλάπας» ή μέλη ενός ατελείωτου «κυνηγητού». Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα δεν πανηγυρίζει απλά για τον γάμο αυτόν καθ’ αυτόν. Ούτως ή άλλως δεν μπορώ να δω πολλά ομόφυλα ζευγάρια, ανθρώπους κατά κύριο λόγο προοδευτικούς, να θέλουν να παντρευτούν. Οι άνθρωποι αυτοί πανηγυρίζουν για την ορατότητα. Πανηγυρίζουν για το γεγονός πως πλέον εάν θελήσουν να πιστοποιήσουν την σχέση τους με το έτερον ήμισυ τους και στα μάτια της πολιτείας, όπως μπορεί και ο κύκλος τους, τώρα θα μπορούν και εκείνοι. Πέρα από τις όσες ομόφυλες οικογένειες, που ναι συνάνθρωποι μου υπάρχουν εκεί έξω, των οποίων λύνονται τα χέρια σε πρακτικά και μείζονα ζητήματα της καθημερινότητας, για τους περισσότερους αποτελεί κίνηση σημασιολογίας. Δίκαιες οι χαρές λοιπόν και για κάθε λόγο καλοδεχούμενες. 

Δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω την ακροδεξιά ρητορική και τα παραληρήματα των τελευταίων ημερών που μας «σηκώθηκε η τρίχα» ακούγοντας τα. Με ενδιαφέρει όμως να λειάνουμε σαν κοινωνία με όπλα την αλήθεια, την αγάπη και τη λογική τις καλοπροαίρετες ανησυχίες των ανθρώπων αυτών που δεν γνωρίζουν και δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με το διαφορετικό, μιας και έχουν μάθει να αποστρέφονται κάθε τι που κοντράρει το δόγμα. Όχι μόνο το σ/ν αυτό δεν πρόκειται να αποδυναμώσει την οικογένεια αλλά αντιθέτως θα την ενισχύσει. Δεν θα αρχίσουμε ξαφνικά «να βλέπουμε γάμους να τελούνται στους δρόμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου» ούτε η όλη κατάσταση αποτελεί «μία μόδα που θα διαλύσει τα θεμέλια της πατρίδας». Παράλληλα δεν πρόκειται όσα ομόφυλα ζευγάρια θελήσουν να υιοθετήσουν παιδί, να μπουν «τσαμπουκά» πρώτα στις λίστες των ιδρυμάτων και να στερήσουν από τις ετερόφυλες οικογένειες το όνειρο της γονεικότητας. Όσο για το μπούλινγκ που δικαιολογημένα φοβόμαστε όλοι πως τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών θα γίνουν αποδέκτες, η λύση δεν είναι παρά μία: να μάθουμε στα παιδιά τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς παρωπίδες και να επιδιώκεις την ελευθερία και την ευτυχία στην ζωή! Έτσι μπορεί να γλιτώσουμε και κάποιους νέους/νέες από την αυτοκαταπίεση.  

Σήμερα τελείται ένα μεγάλο βήμα προς την εξάλειψη της ομοφοβίας και τον κατακερματισμό του ρατσισμού. Οι θυσίες τόσων ανθρώπων ανά τα χρόνια φαίνονται πλέον να καρποφορούν και να οδηγούν στην δημιουργία μίας κοινωνίας πιο δίκαιης και λογικής. Το όνειρο μίας Ελλάδας οπού θα είναι απολύτως φυσιολογικό δύο άνδρες/ γυναίκες που ζουν τον έρωτα τους να μπορούν να κυκλοφορήσουν χέρι-χέρι στους δρόμους της πόλης ή και του χωριού τους, να φιληθούν μπροστά στους φίλους και την οικογένεια τους, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια, είναι από σήμερα λίγο πιο κοντά στο να γίνει πραγματικό. 

Έχουμε βέβαια πολύ δουλειά μπροστά μας για να συμβεί αυτό. Κάτι το οποίο γίνεται αντιληπτό και από το γεγονός πως ακόμα υπάρχουν προοδευτικά κόμματα των οποίων το 1/3 των βουλευτών φέρουν ενστάσεις αναφορικά με την ισότητα και θεωρούν λογική την διαιώνιση μίας ακόμη συνισταμένης που ποιεί πολίτες δύο ταχυτήτων. Απαξιώ να σχολιάσω τα ακροδεξιά «ψαρέματα» και τους νεοσταλινισμούς που μας πληγώνουν. 

Για να βάλουμε όμως και την αγαπημένη μου ιστορία στο παιχνίδι, το 1922 πρώτη η Σοβιετική Ένωση με εντολή Λένιν έκανε νόμιμους τους γάμους μεταξύ ομόφυλων ατόμων, μέχρι που ο Στάλιν ανήλθε στην εξουσία και ξεκίνησε την διακυβέρνηση του τρόμου. Όσο για τα πιο πρόσφατα πεπραγμένα πρώτη η Ολλανδία άνοιξε τον χορό στην Ε.Ε. θεσμοθετώντας την ισότητα όλων ανεξαιρέτως στον γάμο το 2001. Σήμερα 23 χρόνια μετά συζητάμε στη χώρα μας σε εμπρηστικό κλίμα αυτά που «οι ξένοι, οι περίεργοι, οι αποστειρωμένοι»  για δεκαετίες θεωρούν αυτονόητα. 

Πρέπει να κατανοήσουμε πως το ζήτημα αυτό μας αφορά όλους μας ανεξαιρέτως! Δεν μπορούμε να αρνούμαστε την ύπαρξη του διαφορετικού και να εθελοτυφλούμε γιατί νιώθουμε ότι κάτι δεν το αντιλαμβανόμαστε. Δεν είναι κακό να μαθαίνουμε και να ανοίγουμε τους ορίζοντες μας όσο μεγαλώνουμε και να γινόμαστε κάθε μέρα που περνά λίγο πιο «οικουμενικοί»!

^{Και τώρα το γλεντάμε!}