Η ΡΑΓΔΑΙΑ «ΕΠΕΛΑΣΗ» ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Δεν έχει μεσολαβήσει ούτε ένας μήνας από τις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου, στις οποίες η Νέα Δημοκρατία έλαβε ποσοστό 40%, εξασφαλίζοντας έτσι μια άνετη πλειοψηφία εντός κοινοβουλίου και μια ακόμη τετραετία διακυβέρνησης της χώρας. Η αριστερή αντιπολίτευση, με πυλώνα τον ΣΥΡΙΖΑ, υπέστη μια συντριπτική ήττα, με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να λαμβάνει ποσοστό κοντά στο 18%, αφήνοντας έτσι στη κυβέρνηση Μητσοτάκη το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει. Για πολλούς όμως το απρόοπτο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης υπήρξε η είσοδος δύο νεών κομμάτων στο κοινοβούλιο και η αύξηση των ποσοστών ενός ακόμα κόμματος που βρισκόταν εντός και της προηγούμενης βουλής, κόμματα τα οποία κινούνται δεξιότερα του κυβερνώντος κόμματος και βρίσκονται στο συντηρητικό και εθνοκεντρικό πολιτικό φάσμα. 

Συγκεκριμένα, τα αυτοαποκαλούμενα ως πατριωτικά κόμματα στην Ελλάδα που πέρασαν το όριο του 3%, έλαβαν συνολικά 12,76% και μαζί με τα κόμματα εκτός Βουλής σχεδόν 13,5%. 

Οι Σπαρτιάτες με 4,63% ηγούνται με 12 έδρες, ακολουθεί η Ελληνική Λύση με 4,44% και 12 έδρες και η Νίκη με 3,69% και 10 έδρες.

Συνολικά, τα λεγόμενα πατριωτικά κόμματα έχουν εκλέξει 33 βουλευτές…

Στην Βόρεια Ελλάδα τα 3 αυτά κόμματα έφθασαν σε πολλούς νομούς το 18% με 20%.
Πανελλαδικά συγκέντρωσαν 660.000 ψήφους έναντι 2,11 εκατ της ΝΔ και 617.574 ψήφους το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς όμως, ο πατριωτικός χώρος στην Ελλάδα είναι διαιρεμένος, γιατί κάθε κόμμα έχει τις δικές του φιλοδοξίες, κάθε αρχηγός κόμματος έχει τους δικούς του στόχους και μέχρι τώρα δεν έχει επιτραπεί η ένωση του χώρου αυτού

Παρόλα αυτά, η στροφή στο έθνος – κράτος, η αποσύνθεση της παγκοσμιοποίησης, οι ακραίες μεταναστευτικές ροές… έχουν αλλάξει κατά πολύ το πολιτικό τοπίο σε πανευρωπαικό επίπεδο...

Ο οικονομικός παράγοντας στην Δεξιά

Σύμφωνα με άρθρο του radar.gr, στην (ακρο)δεξιά υπάρχει ενδιαφέρον από μικρούς αυτονομημένους παράγοντες όπως η περίπτωση παλαιού και ισχυρού προσώπου σε μεγάλη οικονομική θέση που βλέπει ότι ο ρόλος της Δεξιάς έχει αναβαθμιστεί στην πολιτική σκηνή και μαζί με άλλους επιχειρηματίες, πρώην τραπεζίτες, επενδυτές κ.α θέλει να ισχυροποιηθεί ένας δεξιός πόλος. 

Η συντηρητική και εθνικιστική δεξιά στην Ευρώπη

• Στην Γερμανία το AfD η Εναλλακτική για την Γερμανία βρίσκεται στο 20% και είναι δεύτερο κόμμα, ξεπερνώντας ακόμα και το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) του καγκελάριου Όλαφ Σολτς, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Το περασμένο Σαββατοκύριακο υποψήφιος του AfD κέρδισε για πρώτη φορά περιφέρεια στη Γερμανία, επικρατώντας στο Ζόνεμπεργκ της Θουριγγίας.
• Στη Γαλλία, η Μαρίν Λε Πεν δείχνει – δημοκοπικά – να επωφελείται από τις νέες ταραχές για τη δολοφονία 17χρονου από αστυνομικό, αλλά και με τη γενικότερη δυσαρέσκεια για την πολιτική του Εμανουέλ Μακρόν, όπως ο νόμος για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, και να προηγείται συντριπτικά του Μακρόν και των λοιπών αριστερών κομμάτων.
• Στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, πρωθυπουργός είναι η Τζόρτζια Μελόνι (η οποία είναι και επικεφαλής του δεξιού κόμματος "Αδέρφια της Ιταλίας"), έχοντας σχηματίσει κυβερνητικό συνασπισμό με άλλα δύο κόμματα της δεξιάς.
• Στη Φινλανδία, το ακροδεξιό «Finns», που είναι δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη μετά τις εκλογές του Απριλίου, προσχώρησε στην κυβέρνηση συνασπισμού. Και στη Σουηδία, το ακροδεξιό κόμμα «Σουηδοί Δημοκράτες» είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου.
• Στην Ισπανία, το VOX – το πιο επιτυχημένο (άκρο)δεξιό κόμμα στην Ισπανία από το θάνατο του δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο το 1975 – μετά τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, θα συμμετέχει σε τρεις τοπικές κυβερνήσεις (Εστρεμαδούρα, Καστίλλη – Λεόν και Βαλένθια). Ταυτόχρονα στις δημοσκοπήσεις για τις επικείμενες εθνικές εκλογές το VOX φαίνεται να συγκεντρώνει ποσοστό 14% και ήδη έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα. 
• Στην Ολλανδία η κυβέρνηση κατέρρευσε λόγω μεταναστευτικού, ενώ τρία ακροδεξιά κόμματα κατέχουν 28 από τις 150 έδρες του κοινοβουλίου.
• Στις ηγεσίες της Πολωνίας και της Ουγγαρίας βρίσκονται υπερσυντηρητικοί και ευρωσκεπτικιστές πολιτικοί.  

Και η λίστα διαρκώς μεγαλώνει, όπως σχολιάζεται σε άρθρο του BBC. «Κοιτάξτε γύρω στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή. Στο βορρά, στο νότο, στην ανατολή και στη δύση, θα δείτε ακροδεξιά κόμματα να απολαμβάνουν μια αξιοσημείωτη άνοδο», γράφει η Κάτια Άντλερ. 

Ο εθνικός αέρας φυσάει ούριος, η τοξίνη των αριστερών και ενίοτε των φιλελεύθερων που μιλούν για την πολυπολιτισμικότητα, τους μετανάστες και άλλα… φαίνεται ότι αδυνατούν πλέον να τραβήξουν τον μέσο πολίτη και να αποτελέσουν κεντρικό αφήγημα.

Πριν από σχεδόν 25 χρόνια, όταν το ακροδεξιό κόμμα FPΟ του Γεργκ Χάιντερ στην Αυστρία συγκέντρωσε ένα πρωτοφανές εκλογικό ποσοστό – κοντά στο 27% – και εισήλθε στο κυβερνητικό συνασπισμό είχε προκληθεί διεθνής σάλος σε όλη την Ευρώπη. Διπλωματικές επισκέψεις ακυρώθηκαν και η χώρα περιθωριοποιήθηκε. Όμως τώρα σε όλη την Ευρώπη τα δεξιά-ακροδεξιά κόμματα ανεβαίνουν σταθερά και επηρεάζουν τις πολιτικές κινήσεις.

Γίνονται mainstream, όπως σχολιάζει ο Guardian. «Με μερικά διαλείμματα, αυξάνονται σταθερά από τη δεκαετία του 1980. Σήμερα είναι πραγματικά πλέον μέρος του πολιτικού τοπίου», αναφέρει στο βρετανικό μέσο η Κατρίν Φιεσί, διευθύντρια πολιτικής στο Open Society Foundations Europe και ειδικός στην ακροδεξιά.

«Η άνοδος της ακροδεξιάς συνέπεσε με την παρακμή και ενός συγκεκριμένου είδους Αριστεράς», συμπληρώνει η Κατρίν Φιεσί, εξηγώντας πως πολλά «ακροδεξιά κόμματα φαίνονται τώρα σαν μια λογική ψήφος για πολλούς που στο παρελθόν θα ψήφιζαν μια λαϊκή, προστατευτική Αριστερά». «Η ακροδεξιά απευθύνεται στους ατομικούς και πολιτιστικούς φόβους των ανθρώπων», υπογραμμίζει.

Προσωπικά, θα διαφωνήσω με τον όρο "ακροδεξιά" που επανειλημμένως χρησιμοποιεί η Κάτια Άντλερ παραπάνω. Δεν θα αποκαλούσα το σύνολο των εθνοκεντρικών, συντηρητικών, εθνικιστικών και πατριωτικών κομμάτων της Ευρώπης ως "ακροδεξιά". Ως ακροδεξιό δύναται να χαρακτηριστεί ένα κόμμα που διακατέχεται από αντικοινοβουλευτισμό και μεθόδους βίας. Τα τωρινά δεξιά κόμματα που βρίσκονται εντός ελληνικού κοινοβουλίου, καθώς και τα περισσότερα από τα δεξιά κόμματα της Ευρώπης που έχουν λάβει υψηλά ποσοστά δεν σχετίζονται ούτε με μεθόδους βίας ούτε με αντικοινοβουλευτισμό. 

Πολλοί θα πουν ότι ο εθνικισμός αποτελεί ακροδεξιά ιδεολογία. Ο εθνικισμός ως όρος και ιδέα δυστυχώς είναι παρεξηγημένος από τη πλειοψηφία των πολιτών, έχοντας ταυτιστεί λανθασμένα με τον σωβινισμό. 

Θα παραθέσω ένα βίντεο παρακάτω, στο οποίο ο έγκριτος καθηγητής Ιωάννης Μάζης αναλύει τη σημασιολογία του όρου του εθνικισμού: 

“Ζωτικής σημασίας η άνοδος του πατριωτισμού στην Ευρώπη”

Την υποστήριξη της στο Ισπανικό Εθνικιστικό κόμμα VOX εξέφρασε και δημόσια η πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι. Υποστήριξε μάλιστα ότι η νίκη του στις επερχόμενες εκλογές της 23^ης Ιουλίου θα επιφέρει μια αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική. «Είναι ζωτικής σημασίας να δημιουργηθεί μια συντηρητική, πατριωτική εναλλακτική», είπε η Μελόνι κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εμφάνισης σε συγκέντρωση Vox στη Βαλένθια. «Η Ευρώπη πρέπει να συνειδητοποιήσει τον ρόλο και την επιρροή της και πάλι για να είναι ένας πολιτικός γίγαντας αντί για έναν γραφειοκρατικό».

Η ιταλίδα πρωθυπουργός έκανε λόγο για επιτεύγματα της κυβέρνησής της, σημειώνοντας ότι, παρά τις προσπάθειες απομόνωσής της, έχει εδραιώσει τη θέση της χώρας της στην Ευρώπη υποστηρίζοντας σταθερά την Ουκρανία και προωθώντας την Ιταλία ως πιθανό εναλλακτικό κόμβο φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Σημείωσε επίσης ότι η Ιταλία πρόκειται τώρα να αναλάβει την προεδρία της G-7 το 2024.

Η Μελόνι τόνισε επίσης τους περιοριστικούς κανονισμούς της χώρας της για τη μετανάστευση, οι οποίοι όπως είπε ερμηνεύονται πλέον ως πρότυπο για τη συμφωνία μετανάστευσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υποστήριξε ότι η έννοια των ανοιχτών συνόρων και της μεγάλης κλίμακας μετανάστευσης είναι μύθος και ότι δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε όλους τους οικονομικούς μετανάστες που έρχονται στη χώρα.

Χρήστος Τσάκος